Garfield Idzie Spać, a samobójstwa nie popełniają się same

W niedzielę, 13 października Wrocław pokazał swoje drugie, mroczne oblicze. Na ulicach można było spotkać członków tajnej organizacji. Niektórzy mówią, że ta organizacja jest rozwiązaniem na kryzys demokracji, że przynoszą ludziom szczęście i sprawiedliwość, ale są i tacy, którzy przestraszonym głosem szepczą, żeby uciekać od Masek jak najdalej lub tacy, którzy wiedzą, że zapadł już na nich wyrok... Policja mówi o popełnionych ostatnio czterech samobójstwach, jednak do tej pory nie zastanowiło ich, czy mają ze sobą jakiś związek, a nikomu nie wydało się dziwne znalezienie przy jednym z ciał szkarłatnej maski. Czy Wrocław nie jest już bezpiecznym miejscem? Co oznaczają tajemnicze symbole wymalowane na murach? Jaką rolę gra w tym wszystkim Śmierć w srebrnej masce, przechadzająca się spokojnie ulicami ze stryczkiem w rękach? I jak, do diaska, w rozwiązaniu tych zagadek mają nam pomóc kalambury rysowane na czyjejś twarzy?

Spokojnie, nie musicie się obawiać ani wyjeżdżać do innego miasta – właśnie opisałam wam pokrótce grę miejską, w której brałam udział, a która została zorganizowana przez Wrocławskie Gry Miejskie oraz Międzynarodowy Festiwal Kryminału. Naszej drużynie nadaliśmy wdzięczną nazwę Garfield Idzie Spać, co idealnie oddawało mój nastrój w momencie pisania maila zgłoszeniowego. Mimo braku dynamizmu w tejże nazwie, chyba byliśmy wystarczająco szybcy, gdyż zdobyliśmy II miejsce (ex aequo z kilkoma innymi, ale co z tego) i otrzymaliśmy nagrody książkowe - ja wybrałam „Krew na placu lalek” Krzysztofa Kotowskiego (nie oceniłam książki po okładce, a po tytule – czyż nie brzmi intrygująco?)! Biegaliśmy po mieście w te i wewte pomiędzy poszczególnymi postaciami, których oblicza skrywały maski, a barki okrywały czerwone płaszcze (odnoszę wrażenie, że wszyscy ludzie spoza gry zmówili się, aby tego konkretnego dnia włożyć na siebie czerwień, aby nas zmylić), powoli poznając hierarchię organizacji i poszczególnych jej członków, wciąż nie mogąc dojść do tego, kim tajemniczy Zero i czy naprawdę istnieje. Otrzymywaliśmy różne zadania m.in. zagadkę matematyczno-logiczną z przepływaniem na drugi brzeg wyspy, tworzenie żywej konstrukcji, czyli stanie w cztery osoby, mając np. tylko dwa punkty podparcia (nie ma to jak stać komuś na stopach – szkoda, że nikt z nas nie miał na sobie glanów!) czy też podpowiadając Kochance, jak uniknąć śmierci. Koniec końców, organizacja nadal działa, starania policji zakończyły się fiaskiem, a 12 drużyn postanowiło wstąpić w szeregi Masek – jesteśmy taaacy źli.

Reasumując, bardzo miło spędziłam niedzielne popołudnie, zabawy było co niemiara, a coraz to kolejne wątki sprawiały, że coraz bardziej pragnęliśmy dojść do prawdy (przy okazji zdobywając jak najwięcej podpisów za zaliczone zadania). Nigdy wcześniej nie brałam w czymś takim udziału (myślę, że osiągnęliśmy niezły wynik jak na świeżaki, czyż nie?), ale bardzo się cieszę, że się zdecydowałam, organizatorzy świetnie się spisali i już wiem, że z niecierpliwością będę wyczekiwać kolejnych gier miejskich – i oby pogoda następnym razem również dopisała!

A oto Śmierć we własnej osobie

Dobra, zdjęć nie porobiłam zbyt wiele, bo byłam zajęta bieganiem i rozwiązywaniem zagadek, ale możecie zajrzeć TUTAJ, żeby zobaczyć więcej fotek albo zajrzeć na fanpage Wrocławskich Gier Miejskich.

A na koniec Garfield Idzie Spać:

Jak zwykle zachęcam do obserwacji tradycyjnej tudzież bloglovinowej oraz do polubienia mnie na Facebooku :)