Pink Reptilia: Museuminsel und die schönste starocie

Museuminsel, wyspa muzeów. Piękne, wspaniałe miejsce – mogłabym tam zamieszkać (tym bardziej, że karnet roczny wcale nie wyszedłby mnie aż tak dużo ;)). Jednodniowe wolne wejścia do wszystkich muzeów z wyspy kosztują 9 euro (natomiast jednorazowe wejście do samego Pergamonu, bodajże, 7 euro – czyli zdecydowanie opłacają się te mini-karnety). W Pergamonmuseum niesamowite wrażenie już na samym wejściu robi olbrzymich rozmiarów Ołtarz Zeusa z płaskorzeźbami przedstawiającymi sceny z wojny bogów. Zabytki starożytne zostały rozdysponowane pomiędzy Muzeum Pergamońskie a Altes Museum, w którym znajdują się głównie rzeźby i inne jednostkowe przedmioty, w przeciwieństwie do Pergamonu, gdzie umieszczono zabytki większe, stanowiące jakąś całość np. kolosalnych rozmiarów brama Isztar, której w muzeum zmieściła się jedynie przednia, mniejsza część czy też brama rynku z Miletu z rzeźbą cesarza Hadriana. Poza sztuką starożytną oraz sztuką Azji Przedniej w Pergamonmuseum umieszczono również Muzeum Sztuki Islamskiej m.in. z pięknymi mihrabami. Wracając do wspomnianego wcześniej Starego Muzeum, czyli Altes, mamy tu do czynienia głównie z pojedynczymi rzeźbami (zarówno przedstawiającymi znane osoby jak i tych, których imiona zatarły się na przestrzeni historii), urokliwymi wazami i biżuterią (przepiękna, bogata, ale nieprzesadzona, zdobiona wzorami węży, ptaków, liści etc. - ach!, gdyby taką można było dziś gdzieś kupić...). Ostatnim, do którego dotarłyśmy na wyspie, było Alte Nationalgalerie z obrazami twórców neoklasycystycznych, romantycznych, impresjonistycznych oraz reprezentujących Biedermeier (sztuka mieszczan dla mieszczan). Mimo niesamowicie już wtedy bolących nóg, nie potrafiłam oderwać się od wspaniałych dzieł, pokazujących prawdziwe talenty XIX-wiecznych malarzy. Natomiast, dla kontrastu, następnego dnia, skuszona opisem w przewodniku, wybrałam się do Neue Nationalgalerie. Nie dostałam tam obiecanego Salvadora Dali, dostałam za to, jak sądzę, jakieś skrzywienie psychicznie. Ja wiem, nie rozumiem sztuki współczsnej, ale co to jest, żeby zamalować kartkami i kilkoma plamami farby płótno? Albo zamalować całe płótno na kolor kobaltowy? I jak ja, zgodnie ze słowami audioprzewodnika, mam być „emotionally touched” przez czerwień z dwiema czerwonymi kreskami? Pewnie wiele osób się nie zgodzi z moją oceną tego miejsca (i słusznie, wszak każdy ma swój gust!), ale, ujmując rzecz brutalnie, uważam, że oprócz darmowego audioguide'a, powinni do biletu dodawać jeszcze setkę wódki, bo tego na trzeźwo kontemplować się nie da. Dobrze, skończyłam się wyżywać na sztuce współczesnej. Ostatnim muzeum, w jakim byłyśmy (właściwie pierwszym, ale omówionym prawie że na koniec) było Muzeum Historii Naturalnej. Powiem tak, Londyn to to nie jest, wiadomo. Mniejsze, w dodatku część ekspozycji była niedostępna. I wydaje mi się, że od czasu wycieczki do Anglii (cztery lata temu), trochę mi się gust zmienił i już aż takiego wrażenia nie robią na mnie ani przeróżne kamulce (laik, laik), ani wypchane zwierzęta. Co nie zmienia faktu, że muzeum samo w sobie jest ciekawe i warte odwiedzenia – jednak nie było dla mnie aż tak interesujące, jak te na Wyspie. Na sam koniec pozwolę sobie wspomnieć o czymś, co sensu stricto nie jest muzeum, ale nosi pewne znamiona, a mianowicie Podziemia Berlina. Jest kilka opcji do wyboru m.in. bunkier przeciwatomowy, my zdecydowałyśmy się (głównie z powodu odpowiadającej godziny) na wejście do bunkru dla ludności cywilnej z czasów II wojny światowej. Kosztowało to 8 euro i było diablo warte swojej ceny. Miejsce bardzo ciekawe, dodatkowo oprócz standardowego wyposażenia bunkra, zawierało też różne eksponaty z okresu wojny/powojnia (most interesting – hełm przerobiony na durszlak i bomba przerobiona na piecyk). Dodatkowo trafił nam się przesympatyczny przewodnik z darem mówienia. Szkoda jedynie, że nie można było robić zdjęć, więc musicie mi uwierzyć na słowo, że warto się tam wybrać ;). Reasumując, większość muzeów, które odwiedziłam, serdecznie polecam wszystkim mniej i bardziej znającym się na sztuce. Żałuję tylko, że zamiast do Neue Nationalgalerie nie poszłam do Muzeum Salvadora Dali albo do Bodemuseum (kolejne starocie na Museuminsel <3). Obym kiedyś i tam dotarła!

Pergamonmuseum: