Widmologie Różewicza

 

To nie jest możliwie, żeby to był przypadek. Bo jakie jest prawdopodobieństwo, że tyle pozytywnych wydarzeń będzie miało miejsce akurat, kiedy ja muszę się uczyć do kolokwiów? Wrocław Fashion Meeting, Festiwal „Ukraina Viva!”, Festiwal Niezależnej Kultury Białoruskiej, akcja Buy A Book, Międzynarodowy Festiwal Gier Planszowych, Żywa Biblioteka w ramach Dnia Życzliwości, koncert Vahdat Ensemble, koncert Blindead i inne. Nie mówiąc nawet o grze miejskiej Dybuki, która przyciągnęła niemałą liczbę osób mimo zimnej, późnolistopadowej pogody. Och, takie koincydencje się nie zdarzają, mówię wam, że to musi być skierowane przeciwko mnie <teorie spiskowe mode on>.

Oczywiście na coś musiałam się skusić. Wybór padł na trzeci dzień konferencji naukowej „Tadeusz Różewicz. Próba rekonstrukcji, bio-grafia, historia, kultura” w ramach Bruno Schulz Festiwal. Niesamowite jest posłuchać ludzi, którzy mają tak obszerną wiedzę na temat tego wspaniałego poety, a jednocześnie próbują zrozumieć go, unikać zakłamania jego sztuki i pokazać ją tak, jak sam autor chce, by była widziana. Na sali była również obecna, niejako w roli suflera, pani Małgorzata Różewicz, żona wnuka artysty, która dopowiadała swoje uwagi i zwracała uwagę na sprawy, które nie zawsze po samym przeczytaniu tekstu można wywnioskować, a którymi ona, jako osoba znająca mistrza, może się podzielić. W piątek były poruszane takie tematy jak widmologia Różewicza, Piotr Rogalecki mówił o zjawach, które niezmiennie przewijają się przez twórczość autora „Niepokoju”, o zmarłych, którzy nie odeszli, ale wciąż są obecni wśród żywych. Krystyka Pietrych poruszyła temat barw, zwracając uwagę, że poezja Różewicza dąży do szarości, która pochłania inne barwy. Na tym tle można pojawia się metafizyczna, wręcz mistyczna biel, chociażby w wierszu „Biel się nie smuci”, otwierającym tomik „Wyjście”. Zwraca tu uwagę fakt, że tenże wiersz jest biały na czarnym tle kartki. Można się zastanowić, czy biel to pierwiastek boski? A może biel to śmierć? (Z całym szacunkiem dla powagi spotkania, ale przy stwierdzeniu: „Biel staje się bielsza”, pomyślałam, że brzmi to jak z reklamy proszku do prania). Bardzo spodobało mi się zdanie zacytowane przez panią Pietrych, a które było podsumowaniem któregoś z wcześniejszych wystąpień: „Nie mówić więcej o upadku, lecz upaść, bowiem tylko tak można coś osiągnąć, doświadczyć, przeżyć.” Nie będę streszczać każdego referatu, bo nie widzę w tym sensu, ale cieszę się, że się wybrałam na tę sesję naukową. Niezwykle cenię Różewicza za jego twórczość i nie wiem, czy gdyby konferencja dotyczyła innego poety, to czy bym się zdecydowała na nią pójść.

Przywieźli choinkę na rynek. Składają ją. Czy tylko mnie się wydaje, że takie rzeczy nie pozwalają nam docenić jesieni? Takie dwumiesięczne Boże Narodzenie (przypomnę: czekolada w choinki pokazała się jeszcze przed Wszystkimi Świętymi). Nawet Kevina zostawili samego w domu w ostatni weekend zamiast zaczekać z tym do wigilii.

Zachwyca was tak bardzo jak mnie kruk w cylindrze :D?

płaszcz - Orsay; bluzka, bluza, apaszka - Medicine; spodnie - C&A; buty - CCC; torebka - Carry; czapka - Tally Weijl; kolczyki - ReStyle

Bo Bizet to nie tylko "Carmen"

 

Tak się złożyło, że jeszcze nie miałam okazji być na operze, toteż kiedy okazało się, że koleżanka poszukuje towarzystwa, z chęcią się zgodziłam. Tę decyzję zaliczam do bardziej udanych w moim życiu, ponieważ dzięki niej wybrałam się na "Poławiaczy pereł" George'a Bizeta. Już sam fakt, że w tym megawidowisku brało udział 300 aktorów, robi wrażenie. Zdecydowanie odpowiadało mi, że akcja tej opery rozgrywa się w Cejlonie, bo dzięki temu można było poczuć tę jedyną w swoim rodzaju orientalną atmosferę, wzmożoną przez przepiękne stroje (i częste wzywanie boga Brahmy). Bardzo dobrym pomysłem jest wyświetlanie polskiego tłumaczenia libretta na telebimach, dzięki czemu nie ma problemu ze zrozumieniem (bo nie wyobrażam sobie, żeby śpiewali tłumaczony tekst). Fabuła sama w sobie może i mnie nie porwała, jednak nie była też zła. Zresztą wydaje mi się, że nie jest ona najważniejsza w operze, a kluczową sprawę stanowi muzyka, która była najwyższym poziomie. Wszyscy soliści zachwycali umiejętnościami wokalnymi, a brzmienie chóru miało moc i wprowadzało w klimat Cejlonu. Przepięknie tańczyła sekcja baletowa, można było się na nich zapatrzeć. Teraz z niecierpliwością będę wyczekiwać kolejnego megawidowiska we Wrocławiu, które zapowiada się na wiosnę.

Kilka zdjęć:

Kostuchowy balet (tak, to faceci mają spódniczki ;)) 

I w górę! 

Zurga - mój ulubiony bohater 

Jeśli chodzi o stylizację, to jest cieplutko i jesiennie. W tym sezonie wzięło mnie na kolor bordowy, co zresztą nietrudno zauważyć (sparkląca się bordowa czapka, cudeńko!). Koszula, którą mam na sobie, ma tylko jedną niedogodność - jak zapnę ją na ostatni guzik, nie mogę się oprzeć wrażeniu, że to próba pozbycia się mnie poprzez uduszenie.

Może nie do końca widać, ale mam jasno zielony lakier oraz srebrny

płaszcz - Promod; sweter - Takko; bluzka koszulowa - H&M; torebka - Orsay; czapka - New Yorker; koturny - CCC;

O istnieniu narodu decyduje jego kultura

12 listopada br. miałam przyjemność uczestniczyć w konferencji prasowej dotyczącej premiery niezwykłego spektaklu „Armine, Sister” w Teatrze ZAR, a także innych powiązanych ze spektaklem wydarzeń, które w najbliższym czasie będą miały miejsce we Wrocławiu.

Ów spektakl, którego premiera zaplanowana jest na 28 listopada w Studiu Na Grobli jest poświęcony z jednej strony kulturze i tożsamości ormiańskiej, skupiając się w dużej mierze nie tylko na obrazie, ale także na muzyce, natomiast z drugiej strony zwraca uwagę na kwestię „milczenia Europy” wobec zbrodni ludobójstwa Ormian, która miała miejsce w 1915 roku, a która została wyciszona z powodu trwającej wtedy I wojny światowej. Artyści chcą przerwać to milczenie, przeciwstawić się marginalizacji i tabuizacji problemu zbrodni dokonanej na Ormianach. Mimo iż istnieją źródła historyczne mówiące o tej zbrodni, nie są one wystarczające, gdyż skupiają się głównie na liczbach i suchych faktach, brakuje natomiast języka, który upodmiatawiałby ofiary. Takim językiem jest sztuka, a niestety ilość dzieł dotyczących tej kwestii jest drastycznie mała, stąd między innymi pomysł na zajęcie się tymże problemem. Dengbesz Kazo zwrócił uwagę, że Kurdowie są podobni do Ormian pod tym względem, że również byli ofiarami ludobójstwa, a i Polacy jako doświadczony naród powinni zrozumieć ten ból. Powiedział również, że o istnieniu narodu decyduje jego kultura, a jeśli kultura upada, to naród traci swoją tożsamość. Jarosław Fret, lider Teatru ZAR i dyrektor Instytutu im. Jerzego Grotowskiego, powiedział podczas konferencji, że „Armine, Sister” przynosi zmianę w pracy Teatru ZAR nie tylko jeśli chodzi o tematykę, gdyż starają się oni nadać nazwę nowej przestrzeni, którą roboczo nazwali „witness action”, a która jest oparta na byciu świadkiem wydarzenia poprzez różne przedsięwzięcia tj. nie tylko spektakl, ale i panele, wystawy, koncerty, instalację etc. Godne uwagi jest, iż podczas tego projektu pod raz pierwszy w historii ormiański śpiew modalny zostanie zaprezentowany na deskach teatru. Inną ciekawą sprawą jest, że zespół biorący udział w tym przedstawieniu jako jedyny na świecie wykonuje swańske/gruzińskie pieśni pogrzebowe i hymny sardyńskie.

W projekcie biorą udział tacy artyści jak: siostry Mahsa i Marjan Vahdat z Teheranu. Warstwa liryczna ich muzyki pochodzi zarówno ze współczesnej poezji irańskiej, jak i mistycznej i miłosnej poezji wielkich poetów perskich takich jak żyjący 700 lat temu Hafiz, którego twórczość przeciwstawiała się muzyce tawerny z jej duchowym wymiarem. Dengbesz Kazo, który od 2,5 roku jest związany z Teatrem ZAR, nawiązuje do długoletniej tradycji kurdyjskich opowiadaczy historii. Dengbeszowie są to wędrowni pieśniarze i opowiadacy, których sztuka opiera się na głosie, a nie na akompaniamencie muzycznym. W 1960 roku rząd turecki zakazał praktyki dengbeszów. Aram Kerovpyan, Virginia Pattie Kerovpyan i Vahan Kerovpyan to członkowie ormiańskiego chóru pieśni liturgicznych Akn oraz zespołu Kotchnak. Aram jest również doktorem muzykologii, a także mistrzem śpiewu w ormiańskiej katedrze w Paryżu. Murata İçlinalça w wieku 8 lat zaczął uczyć śpiewu mistrz Nişan Çalgıcıyana, a aktualnie Murat sam jest mistrzem śpiewu w kościele pod wezwaniem św. Grzegorza Oświeciciela w Stambule

Członkowie Teatru ZAR podróżowali do Anatolii, Armenii i Stambułu w poszukiwaniu wiedzy, świadectw i inspiracji, a owoce tych podróży w postaci zebranych przez nich materiałów i wykonanych zdjęć zostały przedstawione na wystawie „Być świadkiem świadków”. Można ją zobaczyć od 12 listopada do 4 grudnia przy ul. Świdnickiej 24. Trzy postaci są swoistymi symbolami rozważań o ludobójstwie, wśród nich jest: niemiecki oficer armii tureckiej oraz ormiański mnich, muzyk i muzykolog, któremu udało się uniknąć aresztowania w 1915 roku, a także plski prawnik żydowskiego pochodzenia, który stworzył projekt Konwencji w sprawie Zapobiegania i Karani Zbrodni Ludobójstwa (uchwalonej przez ONZ w 1948 roku).

Kolejnym połączonym z projektem wydarzeniem jest akcja „Świadek” w wykonaniu jednego z najbardziej znanych twórców tańca butō, Daisuke Yoshimoto, którą można obserwować od 13 do 17 listopada o 18:00 na placu Solnym. Daisuke współpracuje z teatrem ZAR od 10 lat, w 2003 roku tańczył w przedstawieniu „Łazarz” w ramach projektu „Ewangelie dzieciństwa”. W performensie, który miałam okazję dzisiaj zobaczyć, mistrz butō powołuje siebie jako świadka wydarzenia, którego sam nie doświadczył, a jednocześnie, wydaje mi się, powołuje również nas na świadków. Jego sceną jest instalacja złożona z 16 kolumn, które stanowią model świątyni ormiańskiej. Artysta w przejmujący sposób opowiada ruchem, tańcem historię pełną bólu i cierpienia. Jeśli będziecie mieć możliwość w najbliższych dniach być w okolicach rynku wrocławskiego, zachęcam do zobaczenia mistrza.

Warto również zwrócić uwagę na zbliżające się koncerty. 19 listopada o 19:00 w Synagodze pod Białym Bocianem wystąpi Dengbesz Kazo, kurdyjski śpiewak. 26 listopada w tym samym miejscu odbędzie się występ Vahdat Ensemble, w którego skład wchodzą: siostry Vahdat, Pasza Handżani, Atabak Elyasi oraz Ali Rahimi. 3 grudnia w Katedrze Greckokatolickiej pw. Świętych Wincentego i Jakuba odbędzie się koncert irmisów, czyli prawosławnych pieśni liturgicznych w wykonaniu Natalii Połowynki, Julii Cwiach i Nazara Romaniuka z Ośrodka Teatralnego „Słowo i głos” z Lwowa. Na koniec, 8 grudnia w Sali Teatru Laboratorium odbędzie się koncert z okazji jubileuszu Teatru ZAR.

Zaplanowano również wiele warsztatów i pokazów filmowych.

Zainteresowanych (a liczę, że takowi się znajdą, ponieważ zapowiadają się naprawdę wartościowe i ciekawe wydarzenia) odsyłam do strony Instytutu im. Jerzego Grotowskiego oraz do strony Teatru ZAR.

Gramofon, kawa - cóż więcej do szczęścia?

Jakiś czas temu przedstawiałam wam uroczą coffee shop Turkawkę, dziś pora na kolejną z moich ulubionych kawiarni we Wrocławiu.

Zapraszam was do niezwykle klimatycznego miejsca, z którym picie kawy umila muzyka dobiegająca z gramofonu, tworząca jedyną w swoim rodzaju atmosferę. Oto przed wami Vinyl Cafe.

Zacznę od kawy, bo, jak sama nazwa wskazuje, to ona jest elementem kluczowym każdej kawiarni. Latte jest podawane zawsze w ślicznych, ogromnych kubkach, dzięki czemu podczas dłuższej dyskusji nie trzeba się bać, że jej nam zabraknie. Jako miłośniczka cappuccino i latte mogę z ręką na sercu stwierdzić, że mają je naprawdę wyśmienite, dodatkowo, jeśli ktoś jest zwolennikiem syropów, może skusić się na Vinyl Latte z syropem gruszkowym i bitą śmietaną (aczkolwiek ja pozostaję przy „klasyce gatunku”). Z wypieków moim faworytem jest pyszna tarta limonkowa, palce lizać! Czekoladofilom polecam z kolei smakowite brownie. Jeśli natomiast zdarza wam się wybiec z mieszkania bez śniadania, to z myślą o was powstały zestawy śniadaniowe – możecie wybrać np. musli z mlekiem, tosty z dodatkami, pieczywo z twarożkiem, do wyboru, do koloru. Ostatnio próbowałam ich bezalkoholowego mohito, które zdecydowanie również jest godne polecenia, a jak zrobi się mroźniej, z pewnością skuszę się na ich rozgrzewającą herbatkę z goji.

Skoro omówiłam już menu, pora na wnętrze kawiarni. Jest ono wypełnione płytami winylowymi, zawsze któraś z nich gra w gramofonie, a jeśli ma się takie życzenie, można samemu wybrać płytę, która zostanie puszczona. Właśnie ta muzyka, jak również oświetlenie, wystrój, a nawet w pewnym stopniu goście Vinyla tworzą ten niesamowity nastrój, do którego uwielbiam powracać. Obsługa jest profesjonalna i zawsze bardzo miła, co jest dla mnie równie ważne. Jeśli chodzi o ceny, to są zdecydowanie przystępne, jak na wrocławskie warunki.

Przechodząc do puenty, Vinyl Cafe jest miejscem z duszą, więc jeśli jeszcze go nie znacie, to koniecznie zajrzyjcie na ul. Kotlarską i dajcie się wciągnąć magii tego unikalnego miejsca.

PS. Nie przeraźcie się moim strojem, gdyż zdjęcia były robione na przełomie wiosny i lata ;).

 

Bo kto nie lubi italo disco? :D

pyszna tarta limonkowa

Jeśli ktoś ma ochotę, to i planszówki się znajdą

Garfield!